UNIFIL (United
Nations Interim Force in Lebanon)
to misja, na której wielu z nas zdobywało pierwsze doświadczenia w strukturach międzynarodowych. Jedenaście lat temu jako rzecznik prasowy i oficer sztabu XXIX zmiany PKW UNIFIL mogłem poznać z bliska specyfikę tej służby. I dziś cieszę się, że polscy żołnierze wracają do południowego Libanu. Udział w misjach pod auspicjami ONZ daje bowiem szansę przygotować pododdziały do działań w strukturach międzynarodowych i sprawdzić wojskową logistykę w warunkach zdecydowanie bardziej bezpiecznych niż operacje stabilizacyjne. Dlatego warto, nawet jeśli ta misja nie będzie należała do najłatwiejszych.
Polski Kontyngent Wojskowy UNIFIL wycofano z Libanu w listopadzie 2009 roku. Decyzja – według zapewnień ówczesnych władz – podyktowana była rosnącym zaangażowaniem w misje stabilizacyjne Sojuszu Północnoatlantyckiego i Unii Europejskiej. Wycofano kontyngenty wojskowe z Syrii, Czadu oraz Libanu. Znacząco wzrosła zaś liczba żołnierzy i sprzętu przerzuconego do Afganistanu.
Zrezygnowaliśmy z misji pokojowych kosztem udziału w misjach stabilizacyjnych. Czy słusznie? Zdania są podzielone. Wielu ekspertów podkreśla, że państwa nie było stać na zaangażowanie w misje pokojowe. Inni uważają, że ta decyzja była zbyt pochopna. Udział w misjach pod auspicjami ONZ pozwalał bowiem przygotować poddziały do działań w strukturach międzynarodowych i sprawdzić wojskową logistykę w warunkach zdecydowanie bardziej bezpiecznych niż misje stabilizacyjne. Pojawiały się więc głosy za zaangażowaniem Wojska Polskiego choćby w ograniczonej formie w misje pokojowe. Sam także jestem zwolennikiem takiego właśnie modelu. Cieszę się, że po latach wracamy pod flagą ONZ do Libanu, a Polacy już za kilka miesięcy ponownie dołączą do grona błękitnych hełmów.
Jako rzecznik prasowy i oficer sztabu XXIX zmiany PKW UNIFIL miałem wyjątkową okazję poznać z bliska specyfikę służby pododdziałów logistycznych, kompanii manewrowej, sztabu PKW oraz współpracować z oficerami innych kontyngentów. W 2008 roku odpowiadaliśmy m.in. za zabezpieczenie logistyczne, transport personelu i materiałów, magazyny i zaopatrzenie, remonty uzbrojenia i sprzętu wojskowego oraz bezpieczeństwo w powierzonej strefie odpowiedzialności. Poza zadaniami mandatowymi wspieraliśmy mieszkańców południowego Libanu. Pomagaliśmy z potrzeby serca, w strukturze kontyngentu nie było wtedy etatowych komórek CIMIC (współpracy cywilno-wojskowej), a mimo to zrobiliśmy wiele, aby wesprzeć lokalną społeczność.
Kontyngent w Libanie składał się wówczas z dwóch kompanii transportowych, kompanii: remontowej, zaopatrzenia, zabezpieczenia, manewrowej oraz sztabu. 500 żołnierzy z różnych jednostek i rodzajów sił zbrojnych – od wojsk lądowych po żandarmów, lotników i marynarzy – tworzyło zgrany zespół. Różnorodność dawała wyjątkową okazję do nawiązania nowych przyjaźni, wymiany doświadczeń i doskonalenia współdziałania z żołnierzami z najdalszych zakątków globu. Siły UNIFL stanowiły wyjątkowy komponent łączący pododdziały lądowe, marynarkę wojenną i lotnictwo śmigłowcowe.
Dumny jestem z tego, że dane mi było służyć pod błękitną flagą w Libanie. Każdy z nas przywiózł z tej misji pokaźny bagaż doświadczeń. Wielu moich kolegów po powrocie wyjechało na kolejne misje, m.in. w Afganistanie, Iraku i na Bałkanach. Inni wykorzystali zdobyte umiejętności na nowych stanowiskach w kraju. W moim przypadku była to służba w biurze prasowym Dowództwa Operacyjnego Sił Zbrojnych.
Czy nasze doświadczenia okażą się cenne dla kolegów, którzy w listopadzie rozpoczną służbę w Libanie? Z pewnością przydatne będą informacje na temat lokalnej specyfiki i warunków służby. Jednak nowy kontyngent w Libanie będzie miał zupełnie inny charakter. Żołnierze z 12 Dywizji Zmechanizowanej swoje zadania będą realizowali w innym rejonie. Do tej pory Polacy stacjonowali w An-Nakura, Tibnine, Jwayya i Mardż Ujun. Tym razem będą stacjonowali w bazie Patrol Base West w rejonie miejscowości Bint Jbeil, Ajtarun i Ain Ebel. Do ich zadań będzie należało zatem monitorowanie strefy położonej bezpośrednio przy granicy z Izraelem. Misja będzie miała charakter operacyjny w pewnym stopniu zbliżony do zadań, które realizowała w rejonie Mardż Ujun kompania manewrowa. Opancerzone Dziki wykorzystywane niegdyś przez żołnierzy oddziałów specjalnych Żandarmerii Wojskowej zostaną zastąpione przez sprawdzone w boju Rosomaki. Zadania realizować będziemy w sektorze dowodzonym przez Irlandczyków, kompania manewrowa działała zaś w składzie grupy bojowej dowodzonej przez Hiszpanów.
Rozpoczynamy zatem zupełnie nowy rozdział w Libanie. Ufam, że będzie to dobry sprawdzian i cenne doświadczenie dla zaprawionych w boju żołnierzy. Wyzwań jest wiele – od logistyki i działań związanych z przemieszczeniem do rejonu misji, po funkcjonowanie w odmiennych warunkach i realizację nowych zdań mandatowych. Misja nie będzie należała do najłatwiejszych. Pamiętajmy bowiem, że żołnierze będą działać w trudnym terenie, w kraju, w którym w ciągu minionych siedemnastu lat życie straciło siedmiu polskich żołnierzy. Koledzy wyjeżdżający do Libanu z pewnością mogą liczyć na pomoc i wsparcie weteranów tej misji oraz życzliwość mieszkańców, którzy dobrze wspominają polskich żołnierzy. Rozpoczynającym służbę warto zatem życzyć żołnierskiego szczęścia. Ono zawsze jest potrzebne obok umiejętności i dobrego wyposażenia.
autor zdjęć: arch. prywatne Piotra Jaszczuka
komentarze