moja polska zbrojna
Od 25 maja 2018 r. obowiązuje w Polsce Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych, zwane także RODO).

W związku z powyższym przygotowaliśmy dla Państwa informacje dotyczące przetwarzania przez Wojskowy Instytut Wydawniczy Państwa danych osobowych. Prosimy o zapoznanie się z nimi: Polityka przetwarzania danych.

Prosimy o zaakceptowanie warunków przetwarzania danych osobowych przez Wojskowych Instytut Wydawniczy – Akceptuję

„Czarna Dywizja” w ataku

Ponad tydzień spędzili w lasach żagańskiego poligonu. Toczyli bitwy z udziałem czołgów Leopard i pojazdów opancerzonych Marder. Nie zawsze wygrywali. „Borsuk-16” był sprawdzianem sprawności bojowej 11 Lubuskiej Dywizji Kawalerii Pancernej, wspieranej przez niemieckich zmechanizowanych. Dziś 2000 żołnierzy i 500 sztuk sprzętu wraca do garnizonów.

We wstępnej fazie ćwiczeń zajmowali rejony ześrodkowania, czyli miejsca koncentracji, przygotowania i zaopatrzenia, z których żołnierze wyruszają do boju. Zgrywali też łączność i planowali zadania taktyczne mające powstrzymać natarcie przeciwnika. Dopiero po pięciu dniach rozpoczęli walki.

Manewry obronne

Dotąd żołnierze uczestniczyli jedynie w drobnych, najczęściej wirtualnych potyczkach związanych z tzw. wojną hybrydową, toczoną w wielu sferach – od działań konwencjonalnych, przez nieregularne, cybernetyczne, propagandowe po inne formy agresji. Wojskowi w starciach z grupami dywersyjnymi przeciwnika współpracowali z oddziałami tzw. układu pozamilitarnego (policja, straż pożarna i graniczna). Udaremniali próby sabotażu, chronili ważne obiekty komunikacyjne i użyteczności publicznej.

W nocy z poniedziałku na wtorek pododdziały pancerne i zmechanizowane 10 Brygady Kawalerii Pancernej ze Świętoszowa, głównej jednostki ćwiczącej, stanęły wreszcie oko w oko z przeciwnikiem. Na pasie taktycznym „Mała Joanna” żagańskiego poligonu powstała linia obrony. Od wczesnego ranka na wroga czekały załogi Leopardów 2A4 z 1 Batalionu Czołgów świętoszowskiej brygady, mające na skrzydle żołnierzy 3 Kompanii 401 Niemieckiego Batalionu Zmechanizowanego, wyposażonych w gąsienicowe transportery opancerzone typu Marder.

Około południa rozpoczął się bój. Na broniących ruszyły z lasu pododdziały pancerne i zmechanizowane agresora. Po kilku godzinach było jasne, że obrońcy nie wytrzymają jednak naporu przeważających sił wroga. Na stanowiskach dowodzenia brygady i batalionów zaczęto intensywnie opracowywać kolejne manewry taktyczne, mające powstrzymać atak przeciwnika.

Aby zmniejszyć straty własne i stworzyć pododdziałom możliwość wycofania się, musieli przygotować przeprawę przez rzekę. Niestety, nieprzyjaciel dokonał desantu w miejscu dogodnym do forsowania przeszkody wodnej. Aby ją pokonać, musieli więc najpierw stoczyć bój w pobliżu brzegów rzeki. Ten wojenny epizod wygrali. Przechwycili przyczółki i mogli się wycofać. Nie oznacza to jednak, że bezpiecznie. W pościg za nimi ruszyły bowiem wrogie pododdziały pancerne.

Brygada atakuje

Mimo że siły nacierającego przeciwnika znacznie przekraczały potencjał bojowy obrońców, w ich działaniach nie było widać chaosu. Dobrze je zaplanowano i wykonywano. Cel był jeden: skutecznie opóźnić natarcie nieprzyjaciela i osłabić jego impet.

W końcu w środowy poranek pododdziały broniące się na „Małej Joannie” sprawnie przekroczyły rzekę. Wycofały się w świętoszowski rejon poligonu, żeby odpocząć, odtworzyć swą gotowość bojową i zdolności do walki. Stały się na ten czas odwodem dowódcy brygady, czyli siłami i środkami niezaangażowanymi w walkę, którymi dysponuje on w sytuacjach nieprzewidzianych lub rozstrzygających.


Film: por. Krzysztof Gonera/ 11 DKPanc

Rolę w obronie przejęły inne kompanie batalionu zmechanizowanego 10 Brygady. Złożone z żołnierzy wypoczętych i jeszcze w pełni uzbrojonych potrafiły powstrzymać atak. Batalion pancerny nieprzyjaciela, ścigający pododdziały z „Małej Joanny”, nie spodziewał się, że w rejonie „Wzgórza artyleryjskiego” czeka na niego taka niemiła niespodzianka. Obrona była tutaj znacznie silniejsza od poprzedniej. Agresor został więc zatrzymany, a kontrnatarcie zmusiło go do odwrotu.

Pod okiem rozjemców

Wszystkie manewry i zdarzenia trwające na pasie taktycznym obserwowała grupa rozjemców, zawsze noszących na rękawach mundurów białe opaski z nadrukowaną literą „K”. Na każdym etapie działań sprawdzają oni przebieg ćwiczeń i umiejętności dowódców. Oceniają, jak oficerowie kierują walką. Kontrolują poprawność obiegu informacji i czy dochowano nakazanych procedur postępowania w boju.

Rozjemcy są wysłannikami dowódcy dywizji, czyli kierownika ćwiczeń. Po zakończeniu poszczególnych epizodów przekazują swoje spostrzeżenia i wnioski w trakcie odpraw, organizowanych w warunkach polowych. – Rozjemcy dbają, aby zaplanowany scenariusz manewrów był właściwie realizowany, a cele zajęć określone przez kierownictwo ćwiczeń zostały osiągnięte – tłumaczy ppłk Rafał Miernik, szef zespołu działań taktycznych i ogniowych. Jak dodaje, obowiązkiem rozjemców jest także dbanie o bezpieczny przebieg zadań. Każdy z tych oficerów ma prawo wstrzymać w dowolnym momencie działania setek żołnierzy, jeżeli uzna, że coś zagraża bezpieczeństwu ich lub innych osób. Na przestrzeganie procedur zwracają uwagę szczególnie podczas działań ogniowych. Zwłaszcza tych z wykorzystaniem bojowej amunicji w broni lekkiej oraz w czasie ostrego strzelania z dział czołgów, bojowych wozów piechoty czy transporterów opancerzonych Marder.

Bo wtedy procedury zapewniające bezpieczeństwo i rola rozjemców są najważniejsze. Między innymi dlatego kpt. Robert Szombierki, dowódca 3 Kompanii 1 Batalionu Czołgów, nie uznaje obrony na pasie taktycznym „Mała Joanna” za najtrudniejszy z epizodów, w jakich brali udział. Za znacznie większe wyzwanie uważa ćwiczenie polegające na kierowaniu ogniem całej kompanii i to wielokrotne: podczas nocnej obrony oraz w czasie natarcia, do jakiego przeszli w ciągu dnia. – To przedsięwzięcie wymaga bardzo dobrego przygotowania organizacyjnego. Dokładnie trzeba przygotować sprzęt, schemat manewrów, znać procedury ogniowe. Aby pododdział wykonał zadanie na najwyższym poziomie, potrzebne jest zgranie i zaangażowanie nie tylko dowódców, lecz wszystkich członków załóg – wyjaśnia kpt. Szombierski.

W decydującej fazie działań taktycznych polskie pododdziały wspierali żołnierze z Niemiec. Ich poczynania obserwował z kolei dowódca 401 Batalionu Zmechanizowanego Bundeswehry ppłk Jan Tilmann. Z jakości współpracy bojowej swoich żołnierzy z Polakami był zadowolony. – Jestem dumny, że moi podwładni zostali oddani pod rozkazy tak dobrze przygotowanych merytorycznie i doświadczonych polskich dowódców. I to nie jest kurtuazja. Ta współpraca da nam wiele nowych doświadczeń i inspiracji w dalszej służbie – zapewnił niemiecki dowódca.

Ćwiczenia „Borsuk-16” kończą się 28 października. Żołnierze jednostek 11 Lubuskiej Dywizji Kawalerii Pancernej dzisiaj powrócą do garnizonów. Zmechanizowani z Niemiec pozostaną w Polsce do końca listopada. Będą nadal szkolili się z żołnierzami 10 Brygady.

Bogusław Politowski

autor zdjęć: por. Krzysztof Gonera

dodaj komentarz

komentarze


Determinacja i wola walki to podstawa
 
Nowe Raki w szczecińskiej brygadzie
Ustawa amunicyjna podpisana przez prezydenta
Druga Gala Sportu Dowództwa Generalnego
„Jaguar” grasuje w Drawsku
„Nie strzela się w plecy!”. Krwawa bałkańska epopeja polskiego czetnika
Ustawa o zwiększeniu produkcji amunicji przyjęta
Cele polskiej armii i wnioski z wojny na Ukrainie
Olimp w Paryżu
W obronie Tobruku, Grobowca Szejka i na pustynnych patrolach
Zyskać przewagę w powietrzu
Terytorialsi zobaczą więcej
Ostre słowa, mocne ciosy
Szwedzki granatnik w rękach Polaków
Więcej pieniędzy za służbę podczas kryzysu
Trudne otwarcie, czyli marynarka bez morza
Sejm pracuje nad ustawą o produkcji amunicji
Czarna Dywizja z tytułem mistrzów
Zmiana warty w PKW Liban
Bój o cyberbezpieczeństwo
Co słychać pod wodą?
Karta dla rodzin wojskowych
Mniej obcy w obcym kraju
Polsko-ukraińskie porozumienie ws. ekshumacji ofiar rzezi wołyńskiej
Rekordowa obsada maratonu z plecakami
Aplikuj na kurs oficerski
Szkoleniowa pomoc dla walczącej Ukrainy
„Siły specjalne” dały mi siłę!
Żaden z Polaków służących w Libanie nie został ranny
„Feniks” wciąż jest potrzebny
Polskie „JAG” już działa
Ustawa o obronie ojczyzny – pytania i odpowiedzi
Trzy medale żołnierzy w pucharach świata
Fundusze na obronność będą dalej rosły
Użyteczno-bojowy sprawdzian lubelskich i szwedzkich terytorialsów
Rosomaki w rumuńskich Karpatach
Medycyna „pancerna”
Podziękowania dla żołnierzy reprezentujących w sporcie lubuską dywizję
Operacja „Feniks”. Żołnierze wzmocnili most w Młynowcu zniszczony w trakcie powodzi
Ogień Czarnej Pantery
Operacja „Feniks” – pomoc i odbudowa
Srebro na krótkim torze reprezentanta braniewskiej brygady
Selekcja do JWK: pokonać kryzys
Jak Polacy szkolą Ukraińców
Olympus in Paris
Wojsko otrzymało sprzęt do budowy Tarczy Wschód
Ustawa o obronie ojczyzny – pytania i odpowiedzi
Nasza broń ojczysta na wyjątkowej ekspozycji
Donald Tusk po szczycie NB8: Bezpieczeństwo, odporność i Ukraina pozostaną naszymi priorytetami
Jesień przeciwlotników
Setki cystern dla armii
Transformacja wymogiem XXI wieku
Wielkie inwestycje w krakowskim szpitalu wojskowym
Pożegnanie z Żaganiem
„Szczury Tobruku” atakują
Ustawa o obronie ojczyzny – pytania i odpowiedzi
Polacy pobiegli w „Baltic Warrior”
Czworonożny żandarm w Paryżu
Homar, czyli przełom
Wybiła godzina zemsty

Ministerstwo Obrony Narodowej Wojsko Polskie Sztab Generalny Wojska Polskiego Dowództwo Generalne Rodzajów Sił Zbrojnych Dowództwo Operacyjne Rodzajów Sił Zbrojnych Wojska Obrony
Terytorialnej
Żandarmeria Wojskowa Dowództwo Garnizonu Warszawa Inspektorat Wsparcia SZ Wielonarodowy Korpus
Północno-
Wschodni
Wielonarodowa
Dywizja
Północny-
Wschód
Centrum
Szkolenia Sił Połączonych
NATO (JFTC)
Agencja Uzbrojenia

Wojskowy Instytut Wydawniczy (C) 2015
wykonanie i hosting AIKELO