Polska walka o niepodległość toczyła się zawsze. Solidarność była jej zwieńczeniem. Była rzeczywiście największym polskim, a nawet światowym ruchem społecznym i narodowym, który wywalczył niepodległość nie tylko dla Polski, nie tylko dla Europy Środkowej, ale zburzył dominację sowiecką nad całą Europą i światem - powiedział minister Antoni Macierewicz.
W środę, 13 grudnia br., w 36. rocznicę wprowadzenia stanu wojennego minister obrony narodowej Antoni Macierewicz odznaczony został Krzyżem Wolności i Solidarności. Ceremonia odbyła się w Centrum Edukacyjnym im. Janusza Kurtyki „Przystanek Historia” w Warszawie.
Uroczystego odznaczenia dokonał prezes Instytutu Pamięci Narodowej dr Jarosław Szarek, który wręczył zasłużonym działaczom opozycji antykomunistycznej przyznane przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę odznaczenia państwowe.
- Wszyscy razem powinniśmy podziękować naszym współobywatelom, naszym rodzinom, naszym rodzicom, naszym bliskim i znajomym, którzy sprawili, że znaleźliśmy się w tej wielkiej polskiej rzece dążenia do niepodległości - powiedział szef MON, przypominając w tym kontekście m.in. polskie walki o niepodległość we wrześniu 1939 r., a także walkę zbrojnego podziemia z sowietyzacją Polski po 1944 r. oraz masowe protesty robotników w różnych okresach PRL.
Krzyż Wolności i Solidarności został ustanowiony przez Sejm 5 sierpnia 2010 roku. Po raz pierwszy przyznano go w czerwcu 2011 roku przy okazji obchodów 35. rocznicy protestów społecznych w Radomiu. Krzyż nadawany jest przez Prezydenta RP, na wniosek Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej, działaczom opozycji wobec dyktatury komunistycznej, za działalność na rzecz odzyskania przez Polskę niepodległości i suwerenności lub respektowanie praw człowieka w PRL. Źródłem uchwalenia Krzyża Wolności i Solidarności jest Krzyż Niepodległości z II Rzeczypospolitej.
W imieniu Prezydenta RP prezes IPN odznaczył Krzyżem Wolności i Solidarności 57 działaczy opozycji antykomunistycznej, w tym 3 osoby pośmiertnie.
***
Antoni Macierewicz w 1965 r. odmówił potępienia na apelu szkolnym w XVII LO im. Andrzeja Frycza-Modrzewskiego w Warszawie „Orędzia biskupów polskich do biskupów niemieckich”. Od 1967 r. był komendantem I WDH im. Romualda Traugutta, tzw. Czarnej Jedynki a w 1969 r. współtworzył krąg starszoharcerski Gromada Włóczęgów. W lutym 1968 r. zbierał podpisy pod listem do Sejmu PRL przeciw zdjęciu ze sceny Teatru Narodowego spektaklu Dziady Adama Mickiewicza w reż. Kazimierza Dejmka. W marcu 1968 r. był uczestnikiem strajku okupacyjnego studentów na UW. Został aresztowany 26 marca 1968 r. i przetrzymywany w Areszcie Śledczym Warszawa-Mokotów. Zwolniony lipcu 1968 r. W 1975 r. zaangażował się w zbieranie podpisów pod listem do Sejmu PRL przeciw planowanym zmianom w Konstytucji. W następnym roku był jednym z najaktywniejszych współorganizatorów pomocy dla represjonowanych robotników Ursusa, Płocka, Grudziądza i Radomia. Współzałożyciel Komitetu Obrony Robotników w 1976 r., był sygnatariuszem „Apelu do społeczeństwa i władz PRL”, a potem jednym z czołowych działaczy Komitetu Samoobrony Społecznej KOR. W latach 1976 –1977 był redaktorem „Komunikatu” KOR a w latach 1977-1981 redaktorem pisma „Głos”. W maju 1977 r. został aresztowany (wraz z 10 działaczami i współpracownikami KOR) a 23 lipca 1977 zwolniony na mocy amnestii. W 1978 r. uczestniczył w spotkaniu na granicy polsko-czechosłowackiej czołowych działaczy czechosłowackiej Karty 77. W dniach 3-10 października 1979 r. brał udział w głodówce w kościele Świętego Krzyża w Warszawie, podjętej na znak solidarności z aresztowanymi działaczami czechosłowackiej Karty 77. W grudniu 1979 r. w rocznicę upamiętnienia Grudnia 1970 r. był współorganizatorem (wraz z Andrzejem Czumą i innymi działaczami Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela) manifestacji na Starym Mieście w Warszawie. W ramach represji był wielokrotnie zatrzymywany, poddawany rewizjom i nieustającej inwigilacji. We wrześniu 1980 r. był współorganizatorem punktu informacyjnego dla osób zakładających Niezależne Samorządne Związki Zawodowe. Od września 1980 r. był członkiem „Solidarności”, współtwórcą i szefem Ośrodka Badań Społecznych przy Międzyzakładowym Komitecie Założycielskiemu „NSZZ” „S” Region Mazowsze. Ponadto przy Zarządzie Regionu Mazowsze został członkiem Zespołu Ekspertów przy Krajowej Komisji Porozumiewawczej, a następnie Komisji Koordynacyjnej. Od grudnia 1980 r. został wydawcą niezależnego dziennika „Wiadomości Dnia”. W dniach 13-16 grudnia 1981 r. był uczestnikiem strajku w Stoczni Gdańskiej im. Lenina. Po pacyfikacji strajku został internowany i umieszczony Ośrodku Odosobnienia kolejno: w Iławie, Kielcach Piaskach, Załężu k. Rzeszowa i Nowym Łupkowie, skąd we wrześnie 1982 r. uciekł. Do 1984 r. pozostawał w ukryciu. Był wydawcą i redaktorem pism podziemnych: „Głosu” i „Wiadomości”. W 1984 r. został członkiem Rady Programowej Archidiecezjalnego Duszpasterstwa Ludzi Pracy, a w 1987 r. założycielem Stowarzyszenia Wolność i Solidarność.
autor zdjęć: mjr Robert Siemaszko/CO MON
komentarze