Dowódca siedleckiego plutonu WOT-u czasami żartuje, że to nie on, a bracia Niedziółkowie trzymają w garści pododdział. Łukasz, Jan, Mateusz i Marek Niedziółkowie służą w 5 Mazowieckiej Brygadzie Obrony Terytorialnej. Najmłodszy ma 22 lata, najstarszy 37. Wstępowali w szeregi WOT-u kontynuując rodzinną tradycję, bo wśród dziesięciorga rodzeństwa sześciu braci wybrało służby mundurowe.

Wszystko zaczęło się od Łukasza i jego pasji do… morsowania. – Pewnego dnia dowiedziałem się, że mój kolega mors wstąpił do WOT-u. Długo się nie zastanawiałem. Na drugi dzień też zgłosiłem się do WKU, a miesiąc później dostałem powołanie – wspomina Łukasz Niedziółka z Żelkowa-Kolonii koło Siedlec.

37-latek, z wykształcenia elektronik, w lutym wyruszył na podstawowe szesnastodniowe szkolenie. Gdy po przysiędze wrócił do domu, przy rodzinnym obiedzie zaczął opowiadać o wojsku. – Ćwiczyliśmy działania taktyczne, musztrę i strzelanie. Ale łatwo nie było. „Szesnastka” dała mi w kość. Był straszny mróz, a my w namiotach. Woda w butelkach zamarzała, chociaż jestem morsem, zimno dokuczało mi potwornie – opisywał.

Ale braci to nie zniechęciło. W czerwcu zdecydowali się Mateusz i Marek. Ten pierwszy ma 23 lata, studiuje psychologię i pracuje w banku. Drugi, rok młodszy, jest studentem ekonomii. – Łukasz z takim zapałem opowiadał o wojsku, ćwiczeniach i strzelaniu, że zaraził mnie tym entuzjazmem. Postanowiłem dołączyć do WOT-u jako drugi z naszej rodziny, chwilę po mnie zrobił to Marek. Obaj już w czerwcu trafiliśmy na „szesnastkę” – opowiada Mateusz Niedziółka. Przyznaje, że szkolenie ramię w ramię z bratem było dużo łatwiejsze, bo wzajemnie sobie pomagali. – Tak po prostu zostaliśmy wychowani – dodaje. Śladami Łukasza, Mateusza i Marka podążył w końcu Jan, który na co dzień pracuje w branży metalowej. Czwarty z braci wojskową przysięgę złożył pod koniec listopada. Tym samym wśród dziesięciorga rodzeństwa aż sześcioro mogło założyć mundur, bo jeden ze starszych braci jest już policjantem w stopniu młodszego aspiranta, a inny kapitanem służby więziennej.

Rodzeństwo Niedziółków jest ze sobą silnie związane i nie pierwszy raz dzieli swoje pasje. –  W 2009 roku Tomek, najstarszy z braci, pobiegł w maratonie. Po czterech latach już cała ósemka wystartowała w Orlen Warsaw Maraton – wspomina Marek. Z kolei Mateusz uzupełnia: – Jeden rzuci pomysł i zaraz działamy wszyscy. Tak było także z pielgrzymką rowerową do Częstochowy. Od lat, co roku wyruszamy w dość długą drogę z Siedlec. Pokonujemy ją w dwa dni. 

Bracia podkreślają, że wzajemne wsparcie wcale nie wyklucza wewnętrznej rywalizacji. Ta daje znać o sobie chociażby podczas weekendowych szkoleń, bo wszyscy czterej trafili do 53 Batalionu Lekkiej Piechoty w Siedlcach. – Nawet jeśli nie jesteśmy na jednych ćwiczeniach, to i tak wciąż porównujemy swoje wyniki. Każdy stara się być najlepszy – przyznaje Mateusz, w swoim plutonie radiotelefonista. Marek, snajper w 4 kompanii 53 blp, dodaje: – Każdy z nas ma inne stanowisko w plutonie, więc siłą rzeczy miewamy różne ćwiczenia, ale widujemy się i wspieramy.

To nie przypadek, że w 4 kompanii siedleckiego pododdziału służą razem. – Poprosiliśmy o to dowódców, bo nie chcieliśmy się mijać na szkoleniach. Dzięki służbie możemy spotykać się znacznie częściej niż w cywilu. Każdy z nas ma przecież swoje rodziny, swoją pracę, swoje troski i poza jednostką tego czasu często brakuje – mówi Marek. Bracia zapewniają, że służba w żaden sposób nie przeszkadza im w pracy zawodowej. – Ja mam najdalej, bo obecnie mieszkam w Warszawie – zaznacza Marek. – Mimo to nie mogę się doczekać, kiedy wyruszę na szkolenie. Traktuję to jak nagrodę po całym tygodniu pracy. W piątek wsiadam w pociąg, a w sobotę rano jestem już w mundurze gotowy na szkolenie – mówi najmłodszy z braci. W siedleckiej jednostce wszyscy już zdążyli ich dobrze poznać. – Nasz dowódca często żartuje, że to nie on, a bracia Niedziółkowie trzymają w garści pluton – przyznaje Łukasz, kierowca radiotelegrafista.

W końcu listopada, podczas przysięgi czwartego syna – Jana, rodzice braci Niedziółków zostali odznaczeni przez ministra obrony narodowej srebrnym medalem „Za zasługi dla obronności kraju”. – To było ważne wydarzenie. Takie chwile wspomina się długo – opowiada Urszula Niedziółka. Zdradza też, skąd w rodzinie taka miłość do munduru: – Mieszkamy blisko strzelnicy na Gołoborzu. Codziennie synowie widzieli żołnierzy, którzy przechodzili obok naszego domu w drodze z jednostki na zajęcia strzeleckie. Zawsze ich to fascynowało. A my staraliśmy się wychować ich w duchu patriotyzmu. Gdy tylko powstały wojska obrony terytorialnej, wystarczył niecały rok, by aż czterech złożyło wojskową przysięgę – mówi z dumą matka.