moja polska zbrojna
Od 25 maja 2018 r. obowiązuje w Polsce Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych, zwane także RODO).

W związku z powyższym przygotowaliśmy dla Państwa informacje dotyczące przetwarzania przez Wojskowy Instytut Wydawniczy Państwa danych osobowych. Prosimy o zapoznanie się z nimi: Polityka przetwarzania danych.

Prosimy o zaakceptowanie warunków przetwarzania danych osobowych przez Wojskowych Instytut Wydawniczy – Akceptuję

SERE to coś więcej niż przetrwanie

O ile w surwiwalu chodzi o to, żeby utrzymać się przy życiu jak najdłużej, o tyle celem SERE jest to, by przeżyć na terenie przeciwnika i w niewoli tak długo, aż ktoś nas odzyska – tłumaczy Damian, instruktor z jednostki wojskowej Agat. Podoficer jest jednym z kilku żołnierzy, którzy przeszli zaawansowany kurs przetrwania w Stanach Zjednoczonych.

SERE to skrót od słów survival, evasion, resistance, escape – czyli: przetrwanie, unikanie, opór w niewoli oraz ucieczka. Takie szkolenia są szczególnie ważne dla żołnierzy wojsk specjalnych.

Damian, podoficer i instruktor z jednostki wojskowej Agat: To prawda. SERE jest ważne dla tzw. personelu wysokiego ryzyka. To dotyczy między innymi pilotów, ale również żołnierzy wojsk specjalnych. Proszę pamiętać, że jako żołnierze tej formacji działamy w niewielkich grupach, najczęściej w oderwaniu od wojsk własnych. Musimy wiedzieć, jak przetrwać w niewoli lub na terenie kontrolowanym przez przeciwnika.

Tylko nieliczni żołnierze uczestniczą w szkoleniach SERE na poziomie C, Pan go ukończył.

Skierowano mnie na zaawansowany kurs dla personelu narażonego na izolację, czyli szkolenie na poziomie C. Przeszedłem go w Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych w Poznaniu, gdzie Cykl Rozpoznania i SERE prowadzą prawdziwi pasjonaci w tej dziedzinie.

Na czym polega specyfika SERE C?

To wyczerpujące szkolenie, które realizujemy zimą w warunkach górskich. Kursanci zmagają się ze skrajnym zmęczeniem i wyziębieniem. Podczas mrozu muszą pokonywać dziesiątki kilometrów, zaliczają przeprawy wodne, poruszają się skrycie na terenie kontrolowanym przez przeciwnika. W programie zajęć jest także przebywanie w niewoli. To jeden z ważniejszych elementów tego kursu, jest też największym wyzwaniem dla wszystkich uczestników. To sprawdzian nie tylko kondycji fizycznej, lecz przede wszystkim odporności psychicznej żołnierzy. Żołnierze muszą w niewoli postępować tak, by nie zostali wykorzystani przez przeciwnika.

Uczestnicy kursów SERE na poziomie C twierdzą, że to najtrudniejsze szkolenie, jakie zaliczyli w życiu. Co sprawiło, że postanowił Pan rozwijać się akurat w tej dziedzinie?

Służę od 17 lat, ale muszę przyznać, że szkolenie SERE rzeczywiście było i jest jednym z najtrudniejszych, jakie przeszedłem w wojsku. Najważniejszą wartością wyniesioną z kursów jest dla mnie szacunek do życia ludzkiego. Jeśli żołnierz chce chronić czyjeś dobro, to w pierwszej kolejności musi się nauczyć szacunku do własnego życia. O ile w surwiwalu chodzi o to, żeby utrzymać się przy życiu jak najdłużej, o tyle celem SERE jest to, by przeżyć na terenie przeciwnika i w niewoli tak długo, aż ktoś nas odzyska.

Wiosną ukończył Pan też bardzo wymagający kurs w Stanach Zjednoczonych – SERE Specialist Training w Centrum Szkolenia Amerykańskich Sił Powietrznych w bazie Fairchild. Wcześniej udało się to zaledwie kilku żołnierzom i to także z wojsk specjalnych, m.in. z GROM-u i Jednostki Wojskowej Komandosów w Lublińcu. Jak Pan to szkolenie wspomina?

Przepraszam za wulgaryzm, ale to była klasyczna „przepierdolka”. Duży nacisk był położony na wysiłek fizyczny. Kiedy byliśmy w bazie, dostawaliśmy wycisk od świtu na hali sportowej, później były zajęcia teoretyczne. Gdy działaliśmy w terenie, nie było łatwiej. Musieliśmy wykonywać zadania stawiane przez instruktorów. Nieraz byliśmy głodni i niewyspani. Przez niespełna pół roku szkoliliśmy się w różnych warunkach terenowych i innych strefach klimatycznych.

Jak zorganizowany był ten kurs?

Do udziału w moim szkoleniu zakwalifikowało się 25 żołnierzy, a ukończyło go tylko 13. Eliminowali ludzi instruktorzy, gdy kursant zgromadził zbyt mało punktów w czasie nauki. Sporo osób odpadło też przez kontuzje. A o te było bardzo łatwo.

Szkolenie było podzielone na kilka faz. Prawie wszystkie odbywały się w stanie Waszyngton w USA, gdzie mogliśmy się uczyć w różnych warunkach terenowych – od pustyni po ocean. Rozpoczęliśmy kurs od zajęć teoretycznych związanych z zagadnieniami SERE. Później przez 56 dni szkoliliśmy się praktycznie. Ćwiczyliśmy np. techniki linowe, budowaliśmy wyciągi i organizowaliśmy ewakuację poszkodowanych. Musieliśmy także trenować nawigację w lasach i szkolić się z zakresu medycyny polowej. Ale to nie wszystko. Szkoliliśmy się na wybrzeżu, na otwartym oceanie i w lasach tropikalnych. Jednym z etapów kursu była także faza dotycząca metodyki nauczania. Wówczas, już jako instruktorzy, musieliśmy udowodnić, że wszystko, czego się nauczyliśmy, potrafimy przekazać kolejnym kursantom.

A jakie zadania wykonywaliście podczas kursu?

Tak naprawdę to w każdej fazie musieliśmy wykonywać podobne zadania, czyli np. rozpalać dziesiątki ognisk na czas, budować schronienia, pozyskiwać wodę i pożywienie. I mimo że powtarzaliśmy działania, to w różnych strefach klimatycznych przebiegały one zupełnie inaczej. Bo inaczej buduje się schronienie na pustyni, a inaczej nad oceanem.

Który etap nauki był najciekawszy?

Na pewno fazy klimatyczne. Dzięki nim mogliśmy się przekonać, jak działa nasz organizm w różnych warunkach. Wyzwaniem była pustynia, ze względu na upały i suche powietrze. Trzeba było dobrze zbudować schronienie, żeby ukryć się przed słońcem i wszechobecnym piachem. Nie można też było zbyt intensywnie działać, by się nie odwodnić. Instruktorzy ostrzegali nas również przed skorpionami, ale ja żadnego nie zobaczyłem. Polowaliśmy natomiast na węże.
Na wybrzeżu z kolei naszym przeciwnikiem był silny wiatr. No i przekonałem się, że owoce morza są niestrawne na dłuższą metę. Przynajmniej dla mnie.

Jako instruktor za cenną lekcję uważam fazę metodyczną. Nauczyłem się tam między innymi tego, by zajęcia teoretyczne zawsze podpierać przykładami wziętymi z życia. By zaliczyć tę ostatnią, metodyczną fazę, trzeba było przeprowadzić dziewięć zajęć, w tym dwa bloki po osiem godzin każdy.

Gdy leciał Pan do USA, był już doświadczonym instruktorem SERE. Czy zdobyta tam wiedza zmieni jakoś Pana działania?

Podczas szkolenia za oceanem nauczyłem się wielu rzeczy, których nie poznałbym nigdzie indziej. Głównie chodzi o możliwości mojego organizmu. Mogłem sprawdzić, co się dzieje, gdy długo przebywam na morzu, pływam na tratwie lub jestem wystawionym na mróz. Nie bez znaczenia dla ciała jest także to, że przez dwa tygodnie śpi się w szałasach, w dyskomfortowych warunkach, a nie w łóżku. Intensywność tego kursu była ogromna, o czym świadczy ubytek mojej wagi. Podczas każdej fazy chudłem, więc później, w przerwach, musiałem szybko nadrabiać utratę masy ciała.

Czy szkolenia SERE, które teraz Pan organizuje dla żołnierzy jednostki specjalnej Agat, są w jakimś stopniu wzorowane na kursie amerykańskim?

Na pewno z wielu rozwiązań zaobserwowanych za oceanem korzystam w Polsce. Tak się dzieje właśnie podczas zajęć teoretycznych. Zawsze, tak jak mnie uczono w USA, dobieram do tematów przykłady z życia. Spotykam się też z ludźmi, którzy byli w izolacji i przetrwali, a później opowiadam o tym na wykładach. Ponadto w wojskach specjalnych trwają prace nad nowym programem szkolenia personelu narażonego na izolację. Wszyscy uczestnicy kursów za oceanem będą mieli okazję pracować wspólnie nad nowym dokumentem.

Damian, podoficer jednostki Agat w Gliwicach, służy w wojsku od 17 lat. Ukończył Szkołę Chorążych w Pile, po której skierowano go do 20 Brygady Zmechanizowanej, a następnie do 10 Brygady Logistycznej i Oddziału Specjalnego Żandarmerii Wojskowej. Od 2011 roku jest żołnierzem wojsk specjalnych.

Rozmawiały Magdalena Kowalska-Sendek, Ewa Korsak

autor zdjęć: Ewa Korsak, Magdalena Kowalska-Sendek

dodaj komentarz

komentarze

~mj
1517162760
A co z boleriozą i innymi chorobami na które zołnierze nie są ubezpieczeni?
AC-84-B5-1D

Umowa na rakiety do F-35 jeszcze w tym roku
Ograniczenia w ruchu lotniczym na wschodzie Polski
Soboty z wojskiem
Krótka droga na Gotlandię
RAF nad Polską. Cel: patrolować i odstraszać
Od doświadczeń z wojny do pokolenia Z
Norwegowie zaczynają szkolenia Ukraińców w Polsce
Pomoc dla rodziny w Wyrykach
Europa ma być zdolna do obrony
Medale pięcioboistów Wojska Polskiego
Kawaleria pancerna spod znaku 11
Kolejne Legwany dla Wojska Polskiego
W poszukiwaniu majora Serafina
Orlik na Alfę
Kluczowa inwestycja dla sojuszników
Nielekka budowa kompleksu dla 21 Lekkiego Batalionu Górskiego
Władze USA zapowiadają poważne zmiany w amerykańskiej armii
Cios w plecy
Unia chce zbudować „mur dronowy"
GROM w obiektywie. Zobaczcie sami!
Rosja eskaluje napięcie w Europie Wschodniej
Śmierć żołnierza Wojsk Obrony Terytorialnej
Jak postępuje modernizacja sił powietrznych?
„Cichociemni – Pług”. Premiera dokumentu
Święto w stolicy polskiego pentatlonu
Zawiszacy mają „Zjawę”
Żandarmeria skontroluje także cywilów
Polski „Wiking” dla Danii
Nurkowie kontra dywersanci
Rekompensaty na nowych zasadach
Rekordowy rocznik rozpoczął naukę na WAT
Taktyczne nowości (nie tylko) dla służb
Medale na ściance i na torze regatowym
Maratońskie święto w Warszawie
Szósta generacja myśliwców coraz bliżej
MSPO 2025 – serwis specjalny „Polski Zbrojnej”
Kircholm 1605
Dwie agresje, dwie okupacje
Obowiązek budowy schronów staje się faktem
Brytyjczycy żegnają Malbork
K2 bardziej polski i... bezpieczny dla załogi
Na tropie Bursztynowej Komnaty
Su-22 odleciały. Teraz w Mirosławcu rządzą Bayraktary
Ustawa o obronie ojczyzny – pytania i odpowiedzi
Australijski AWACS rozpoczął misję w Polsce
Polska nadal będzie finansować Stralinki dla Ukrainy
Szpej, czyli ma być skrojone na miarę
„Gaudeamus igitur” u wojskowych medyków
Grupa WB rozszerza ofertę Warmate’ów
Szczeciński Korpus rośnie w siłę
Brytyjczycy na wschodniej straży
Podniebny sprawdzian
Rozkaz: zatankować kompanię Abramsów
Wioślarze mistrzami świata, a pięcioboiści znów na podium
Polsko-unijne rozmowy o „murze dronowym”
WOT na froncie walki w cyberprzestrzeni
Polskie wojsko na Gotlandii
W Sejmie o konsultacjach z sojusznikami
Koniec dzieciństwa
W obronie gazoportu
Pięciobojowe duety na medal
Przedwczesny triumf
Cichociemni w oczach swoich następców
Bohaterowie, których etos trwa
Żołnierze USA i Bradleye jadą do Polski
Jednym głosem w sprawie obronności
Człowiek w pętli
„Road Runner” w Libanie
Speczespół wybierze „Orkę”

Ministerstwo Obrony Narodowej Wojsko Polskie Sztab Generalny Wojska Polskiego Dowództwo Generalne Rodzajów Sił Zbrojnych Dowództwo Operacyjne Rodzajów Sił Zbrojnych Wojska Obrony
Terytorialnej
Żandarmeria Wojskowa Dowództwo Garnizonu Warszawa Inspektorat Wsparcia SZ Wielonarodowy Korpus
Północno-
Wschodni
Wielonarodowa
Dywizja
Północny-
Wschód
Centrum
Szkolenia Sił Połączonych
NATO (JFTC)
Agencja Uzbrojenia

Wojskowy Instytut Wydawniczy (C) 2015
wykonanie i hosting AIKELO